Kalk Gerçek Dini Ara

Şu atıyla, eyeriyle gelen sahte beye bir bak
Neşe içinde sermest *, dünya süsüne tutsak

Ne eceli? Hani ecel? deyip ölümü inkâr eder
Altı yönden gelir ölüm, işte burdayım, der.

Ecel ona, bre eşek, der, hani onca debdebe?
Hani o bıyık burmalar, o çalım, o öfke?

Hani sevdiğin, hani neşe? Döşeğini kime verdin?
Yastığın kerpiç senin, işte toprak döşeğin.

Yiyip yatmayı bırak, kalk gerçek dini ara,
Ara da var kuralsız töresiz ebedî saltanata.

Atmışsın sen inciyi fışkının ta dibine,
Bu canı cansız etme, şu ekmeği pis etme.

Bil ki ey can, inci için bağımlıyız fışkıya.
Behey bencil serkeş, kırıl da inci ara!

Hak adamını görünce adamlık et, hizmet et
Yüzünü buruşturma görünce belâ, mihnet

Ey beden, bu kendi hicvim, o bey de benim, ben!
Yetmez mi bu konuşmak, derelerden tepelerden?

Zaten âb-ı hayatsın, ey Tebrizli Şemsu’l-Hak,
O su, nemli gözlerinden başka nerde olacak?

Hz. Mevlâna (k.s)

sermest: esrik, sarhoş.