Bir Şey Ver Yoksula Şiiri

Bir Şey Ver Yoksula Şiiri, Divân-ı Kebir, Hz. Mevlâna

Ey canımızı tatlılaştıran, kendinde olanı geçir kendinden;
kendinden geçeni getir kendine; bir şey ver yoksula.

Âşıklara ihsanda bulun, tanyerini ışıklandır,
tiryakı zehir haline getir, bir şey ver yoksula.

Ay gibi yüzünle bir bak, yoksulları arayıp duran lûtfunla bir merhamet et de
yoldaş et bizi kendine; bir şey ver yoksula.

Ay gibi bir cilvelendin mi, canlara aşkı duyurursun,
bizimle ne diye yoldaş olmuşsun? Bir şey ver yoksula.

Dervişin nişanesi nedir? İnciler saçan bir can, inciler saçan bir dil,
yüz parçadan dikilmiş yamalı hırka değil; bir şey ver yoksula.

Sen hem Âdem’sin, hem o dem. Hem İsa’sın, hem Meryem.
Hem sırsın, hem sırra mahrem; bir şey ver yoksula.

Acı seninle tatlılaşır, küfür senin yüzünden din olur,
diken Ağustos gülü kesilir; bir şey ver yoksula.

A benim canım, sevgilim, küfrüm, imanım,
padişahlarımın padişahı; bir şey ver yoksula.

Ey gamlara batan, bedene tapan kişi, bedenle uğraşıp durma,
canla savaşıp kalma; bedene bakma, bana bakma; bir şey ver yoksula.

A benim ışığım, bugün bir iş edeceğim, nurunun çevresinde dolaşacağım,
aşka can vereceğim; bir şey ver yoksula.

Bizim ayıbımızı arayan biri misin sen, yılan mısın, balık mı yoksa?
Sen söyle, nesin? Bir şey ver yoksula.

Güzelim, hem sen olasın, hem o; yaraşmaz bu;
atıver yokluğa şu canı, bir şey ver yoksula.

Hz. Mevlâna