Bir Kadeh Sundu Aşkın

Bir Kadeh Sundu Aşkın şiiri, Hz. Mevlâna

Bir kadeh sundu aşkın
İçinde gönül belam,
Ben şarap içmem dedim,
İç dedi,
Hatırım için.

Marifet şarabıydı verdiği.
Nasıl desem,
Acı, lezzetli, hoş
Tıpkı gönlümün vefası gibi.

Bir yandan Cebrâil geldi,
Bizse sarhoş öylesine.
Atıldım ileri,
Gör diye gönlümün haşmetini.

Dedi, ey Allah’ın sırrı,
Gösterme herkese yüzünü.
Ve şükredip Allah’a,
Gönlümün güzelliğini övdü.

Dedim, bu olası değil,
Değil aşkın gizlenesi.
Perdeleyecek nerede
Benim bu şeffaf kalbimi?

Aşkın gözünü kan bürürse
Rüstem’in eli kolu bağlanır
Dahası parçalanır Uhud!
Böyle yerde yüreğimin
Ne hükmü kalır?

Şahım gelse çadırıma,
Ne mutlu andır o an.
Gelse de kerem edip
Yüreğimi soyundursa.

Bensiz sararıp solmuşsun dese
Dese daha yakına gel.
Gel de gönlümün havası
Çarpsın yüzüne.

Desem, o lütfun nerede,
Kendin arayıp sorsan kulunu?
Senden başka bilecek kim,
Yüreğimin daralan
Genişleyen yolunu?

Hayır dese, tazelen,
Ucun bucağın olmasın;
Benim esintim önünde
Ol nergisten gülden taze.

Desem,
Ey her sıkıntının, güçlüğün ilacı
Senden başka deva nerde,
Ey gönlümün devası!

Gönlüne şâhittir onun
Meyveleri ağaçların.
Şâhit benim gönlüme de
Sapsarı kesilmiş yüzüm,
İnci gibi gözyaşım.

 
Hz. Mevlâna (k.s)

Bir kadeh Sundu Aşkın Şiiri

Mevlâna Şiirleri
Mevlâna Celâleddin-i Rûmî (k.s)