Doymadı Benim Canım

Doymadı benim canım, sözü bitirme, yeter deme
Hiç kimseden geri kalmazsın, usanmış olsan bile

Peygamber konuğundan bıkıp ekşitince yüzünü
İlâhi öğütçü onu azarladı “Abese” de

Uyum içinde olmazsan gönül derdi kaplar seni
Birliktelik hoştur hoş, bundan kaçma bir an bile

Türdeşleri arasında pişen her nesne tatlanır
Mercimekten nemiz eksik? Biz de pişelim biz bize

Kopmam sarhoşlardan, özellikle şeker içenlerden
Ayrılıkları ölümdür, kim heveslenir ölüme?

Sarhoş refîkim dün gece elime bir kadeh verdi
Kırarım ben o kadehi nâmert nefsin ensesinde

Zayıf mide nefsini ben kendime arkadaş etmem
Çünkü bu sinek yüzünden sofram girer birbirine

Ben öne arkaya bakmam, yırtarım ar perdesini
Şarabın kemendi beni önden arkadan çekince

Yüzü güneşimiz olunca ne güzel sabahtır o
Gönül semtinde o bekçi olunca hoştur o gece!

Kuşluk vaktinde aşk tabip sûretinde bana gelip
Elini koyup nabzıma, dedi, nabız düşmüş yine

Kalbin güçlenmesi için kebap yemelisin dedi
Ona dedim, yürek hepten kebap oldu, sür bâdeye

Dedi, şarap içersen, her alçağın elinden içme
Çerçöpten arınmış saf şarabı ben veririm sana

Dedim ki ben seni bulsam şarabı neyleyeyim?
Teyemmüm câiz değildir Nil ve Aras kıyısında

Sessiz ol ey saka, zira senin bu hayat atın
Hayat suyu taşıyor, onun zilini çözsene

Hayat suyu, şerefinden ulaşmaz her halefe
İşte bu yüzden gizlidir gecenin son bölümünde.

Hz. Mevlâna (k.s)